Thomas Groen: "Trotser dan ooit om verpleegkundige te zijn"

‘Succes morgen (vandaag) vriend! Liefs, M&T.’ Een briefje als deze, het applaus van dinsdagavond en de filmpjes en berichtjes die ik daarna ontving, raakten mij diep. Ik ben trotser dan ooit om verpleegkundige te zijn. 

Natuurlijk was ik altijd al trots om verpleegkundige te zijn, maar het besef is nu groter. Dit begon al in het weekend, toen duidelijk werd dat er een heleboel gevraagd zou worden van de zorg en de zorgverleners. Hoe rustig en ontspannen mijn nachtdiensten waren, des te drukker werd het in mijn hoofd sinds ik vrijdagmiddag wakker werd. Mijn weekend was een soort achtbaan van emoties, eigenlijk. Ik ging van in 4 uur tijd van 0 tot 100, van bagatelliseren naar bewustwording, maatregelen en stress. Stages op de afdeling waren beëindigd en ik dook achter mijn laptop om wat mails te versturen en op de hoogte te zijn/blijven. Vrijdagavond stuurde ik bezwaard het volgende om een verjaardag van zaterdag af te zeggen: 

‘Ik voel mij zeer verantwoordelijk richting m’n patiënten en er gaat de komende tijd waarschijnlijk een hoop van mij gevraagd worden om te werken. Ik wil er alles aan doen wat in mijn macht ligt om fit te blijven en vandaar dit besluit.’ 

Het antwoord was het volgende: 

‘Vind dit mooi om te lezen en respecteer je keuze vriend! Je verdient een lintje.’ 

Kippenvel. Dit is hoe ik mij voelde en nog steeds voel. Ook zijn mijn verantwoordelijkheidsgevoel en toewijding voor/naar mijn patiënten groter dan ooit en dit merk ik ook bij mijn collega’s. Iedereen is bereid nog harder en meer te werken en zich meer voor elkaar in te zetten dan normaal. Hier huizen in mijn ogen de kenmerkende kwaliteit én valkuil voor een verpleegkundige. De uitdaging voor ons verpleegkundigen wordt om niet alleen voor onze patiënten te zorgen, maar ook voor onszelf. Want als wij niet voor onszelf zorgen, wie gaat er dan voor de mensen met COVID-19 zorgen? Precies, niemand. 

Woemsdag 18 maart was mijn eerste dienst sinds vorige week vrijdag. In de pauze ging het over het applaus van dinsdag. Mensen werden er ongemakkelijk van, van ‘al dat geklap’. De reactie ‘Maar ik heb nog helemaal niks gedaan hoor, ik was het hele weekend vrij’, prikkelde mij zeer. Deze pandemie heeft er voor gezorgd dat iedereen is gaan inzien dat (onder andere) zorgverleners onmisbaar zijn. Omdat dit aan de gang is, maar niet alléén omdat dit aan de gang is. Omdat zorgverleners altijd goed werk gedaan hebben en nu weer aan het doen zijn. En dáárom applaudisseerde iedereen. 

Hoewel COVID-19 verschrikkelijke dingen met zich mee brengt, zie ik ook wat lichtpuntjes. Wij, over het algemeen zich onterecht nederig opstellende verpleegkundigen, krijgen eindelijk de waardering die wij verdienen en dat beginnen wij nu zelf ook in te zien. Dit vergrote gevoel van eigenwaarde zorgt voor nog meer toewijding richting patiënten. Daarnaast heeft het COVID-19 voor harmonie, eenheid en saamhorigheid gezorgd. Niet alleen onder zorgverleners, maar onder de hele samenleving. Ik heb de solidariteit nog nooit groter gezien in ieder geval. 

Dus, COVID-19: hoe verschrikkelijk je ook bent en wat je ook probeert: ons krijg je niet klein. Maar wij jou wel!